Przywieziono transport Żydów z Lublina i okolic. Wszystkich zamordowano zaraz po przybyciu do obozu.

Inspektora Obozów Koncentracyjnych polecił komendantom obozów: Dachau, Sachsenhausen, Buchenwald, Mauthausen, Flossenbürg, Neuengamme, Auschwitz, Gross-Rosen, Niderhagen, Ravensbrück natychmiastową wysyłkę zdolnych do pracy Żydów do budującego się obozu w Lublinie.

-  Do obozu masowo kierowano Żydów z getta lubelskiego
- Jedne z młodych SS-manów urządził "polowanie" na więźniów zatrudnionych w obozie przy plantowaniu terenu. W ciągu dnia zastrzelił 5 jeńców radzieckich i 3 więźniów cywilnych.

Z obozu koncentracyjnego Neuengamme do KL Lublin przeniesiony został SS-Sturmmann Anton Albrecht. Zatrudniono go w komendanturze jako tłumacza.

Inspekcja Budowlana SS i Policji dla GG w Krakowie zwróciła się do Szefa Głównego Urzędu Gospodarczo-Budowlanego SS w Berlinie o wyjaśnienie sprawy budowy obozu w Lublinie w świetle różnych rozkazów wydanych w czasie od 2.IX do 8.XII.1941 r.

Do obozu przybył SS-Hauptscharführer Otto Willi Kloppmann - Kriminal Sekretär. Został kierownikiem II Oddziału - Politische Abteilung. Pełnił tę funkcję w KL Lublin do 20.VIII. 1944 r. Następnie został przeniesiony do obozu w Ravensbrück

Inspekcja Budowlana SS i Policji w Krakowie została poinformowana o odwołaniu rozkazu budowy obozu w Lublinie z dnia 22.IX.1941 r. dla 50 tys. więźniów w związku z następnym rozkazem z dnia 8.XII.1941 r. - o urządzeniu obozu dla 150 tys. jeńców.

- Opracowano wstępną wersję generalnego planu rozbudowy obozu na Majdanku.
- O godz. 10 w odległości 800 m od obozu rozstrzelano 140 więźniów ubranych po cywilnemu.

Przywieziono trzy samochody Żydów z więzienia na Zamku lubelskim. Wszystkich rozstrzelano. W tym czasie rozstrzeliwano więźniów nad dołem ok. 10 m szerokim, 20 m długim i 6 m głębokim. Z jednego końca tego dołu układano warstwami trupy, posypywano je chlorkiem i cienką warstwą ziemi i na to znów układano warstwami następne ciała. Z drugiej strony grób stale był powiększany.

Wymordowano około 250 Żydów przebywających w obozie. Wpędzono ich do budki stojącej za blokiem 19 na I polo, tam kołkiem ogłuszono, a następnie wieszano na żelaznym haku. Egzekucja trwała przez cały dzień. Żydów chowających się w barakach wyłapywano i doprowadzono do szubienicy. W dniu8 tym zginęło też kilku więźniów innych narodowości.

- Na początku miesiąca na Majdanku przebywało około 2000 więźniów. Pod koniec lutego w obozie pozostało 500 osób, w tym 50 jeńców radzieckich. Większość to przeważnie chłopi z okolic Lublina, osadzeni za niedostarczenie kontyngentu.
Polski Czerwony Krzyż w Lublinie zwrócił się do komendy obozu o pozwolenie roztoczenia opieki nad jeńcami osadzonymi na Majdanku i zwolnienie jeńców wojennych narodowości polskiej, którzy służyli w armii radzieckiej. Komenda obozu odmówiła kategorycznie.
- Pod koniec miesiąca obóz składał się z bloków więźniarskich na I polu i częściowo II. Pola III, IV, V były w budowie.
- Rewirkapo zostaje więzień oznaczony numerem 1, Ludwik Benden, z zawodu kelner, pochodzący z Düsseldorfu.

Ministerstwo Komunikacji Rzeszy na wniosek Dyrekcji Kolei Wschodniej zwróciło się do Reichsführera SS o wstrzymanie na czas późniejszy transportów związanych z planami budowlanymi obozu w Lublinie. Jako motywację podano trudności przewozowe.

Generalny Gubernator wyraził zgodę na budowę obozu dla 150 tys. jeńców radzieckich i zlecił wyższemu dowódcy SS i policji w Generalnej Guberni SS-Obergruppenführerowi Friedrichowi Krügerowi uzgodnienie wszystkich spraw technicznych i budowlanych obozu z odpowiednimi komórkami rządu GG.

Komendant Majdanka Koch zatwierdził opracowany przez Zentralbauleitung generalny plan budowy obozu dla 250 tys. więźniów.

Inspektorat Obozów Koncentracyjnych w Oranienburgu zawiadomił komendanta obozu o skierowaniu na Majdanek 10 tys. Żydów słowackich. Terminy wyjazdu ze Słowacji pierwszych czterech transportów podano na 27.III, 30.III, 31.III, 5.IV 1942 r.

- Na początku marca za polem V przeprowadzono egzekucję, w której rozstrzelano prawie wszystkich przebywających w tym czasie w obozie jeńców radzieckich.
- Z obozu uciekło około 100 jeńców radzieckich umieszczonych na II polu w bloku. Jeńcy ci w nocy przecięli druty obok bloku kuchennego, na które zarzucili koce i po nich wyszli z obozu. Ucieczka została zauważona kilkunastu jeńców zastrzelono, większość zbiegła do lasu.

Przybył do komendantury obozu przeniesiony z KL Buchenwald: SS-Scharführer Johannes Hocker - pracownik oddziału III, SS-Oberscharführer Herbert Abraham - kierownik biura zatrudnienia, SS-Oberscharführer Mathis Lübbe - kierownik warsztatu elektrycznego, SS-Oberscharführer WalterMerkel - pracownik komendantury, SS-Oberscharführer Fritz Schchtholz - nie ustalono miejsca zatrudnienia, SS-Oberscharführer Helmut Schütze - pracownik warsztatu stolarskiego, SS-Oberscharführer Ernst Kostial - Raportführer, SS-Unterscharführer Josef Kaps - Feldführer.

Odpowiadając na interwencję ministra komunikacji z dnia 7.III.1942 r., Himmler poinformował, że budowa obozu w Lublinie do czasu zakończenia wojny została ograniczona, a niektóre obiekty w ogóle nie będą budowane. Reichsführer jednocześnie wyjaśnił: "Na moje polecenie, z szefem wojsk lądowych, zostanie zbudowany obóz jeńców wojennych, którego pojemność w roku 1941 ustalona na została do 150.000 osób. [...] Obóz ma służyć jednocześnie jako obóz koncentracyjny i posiadać różne tymczasowe urządzenia, w których będą wykonywane, na rozkaz Führera, niezbędne przedmioty dla formacji SS i policji na terenach wschodnich między innymi w celu odciążenia przemysłu w Starej Rzeszy."

Przypędzono do obozu 1200 Żydów z getta na Majdanie Tatarskim w Lublinie, których zgromadzono na I polu więźniarskim. Matkom odebrano dzieci. Niemowlęta w pieluszkach porzucono na placu, gdzie ginęły. Zgromadzonych Żydów ładowano na samochody ciężarowe i wywożono do lasu krępieckiego, gdzie wszystkich rozstrzeliwano. Akcja trwała do nocy. Jedynie grupę około 120 mężczyzn pozostawionych w obozie skierowano do łaźni, a następnie na II pole w bloku 16. Akcja kontynuowana była przez kolejne 2 dni.

W lubelskim szpitalu zmarł na tyfus SS-Sturmbannführer dr Max Popiersch - Lagerarzt.

Szef WVHA Pohl w raporcie do Himmlera donosił, że wojna zmieniła strukturę obozów koncentracyjnych i przyniosła zmianę odnośnie do zatrudnienia więźniów. Osadzenie więźniów jedynie z uwagi na bezpieczeństwo oraz względy wychowawcze lub zapobiegawcze nie miało już w tym okresie charakteru pierwszoplanowego. Pracę więźniów zaczęto wykorzystywać do zadań wojennych.

- Z początkiem kwietnia wprowadzono na Majdanku numerowanie osób uwięzionych. Pierwsze numery do 100 zastrzeżone zostały dla więźniów funkcyjnych, którzy przybyli tu na kilka miesięcy wcześniej.

Plany budowy obozu, ogólne i szczegółowe, w celu ostatecznego zatwierdzenia zostały przejrzane przez pełniącego obowiązki szefa Inspekcji Budowlanej GG w Krakowie SS-Obersturmführer Juhnkoffa. W protokole opiniodawczym stwierdził on, że prowadzona będzie budowa pól więźniarskich od I do VIII, natomiast wszystkie inne prace zostają wstrzymane do końca wojny.

Do obozu przybył SS-Unterscharführer Franz Josef Fritsche, powszechnie znany w obozie jako "Jastrząb". Pełnił funkcję Blockführera.

Komendantura obozu opracowała regulamin dotyczący pilnowania więźniów w komandach roboczych.

W połowie maja przystąpiono do budowy krematorium, składającego się z dwóch pieców paleniskowych między pierwszym a drugim polem więźniarskim.

Przyjęto do obozu 1000 czeskich Żydów wysłanych 10 czerwca z Pragi przez Terezin. Był to transport specjalny, przeznaczony na zagładę, w odwet za zlikwidowanie przez czeski ruch oporu SS-Obergruppenführera Reinharda Heydricha, zastępcy prokuratora Protektoratu Czech i Moraw.

- Przeciętny stan obozu w czerwcu wynosił ok. 12 tys. więźniów
- W tym czasie odbyła się pierwsza selekcja wśród chorych. Około 200 osób wywieziono do Krępca i tam rozstrzelano.
-  Ukończona została budowa III pola więźniarskiego.
- Uruchomiono pierwsze krematorium, między I i II polem, zbudowane przez berlińską firmę Kori. Składało się z dwóch pieców żelaznych, wykładanych wewnątrz cegłą szamotową. Każdy piec był samodzielny, miał własny komin i był opalany ropą. Do Majdanka sprowadzone zostały oba piece z obozu KL Sachsenhausen. Krematorium to było czynne do listopada 1942 r.

- W 80% ukończone zostały prace budowlane przy wieżach wartowniczych otaczających pola więźniarskie, wybudowane przez więźniów pod nadzorem Bauleitung KGL. Wieże zostały usytuowane na granicach poszczególnych pól oraz po środku dłuższego boku I i V pola. Osiem wież posiadało całkowitą obudowę w 10 pozostałych znajdowały się pomieszczenia górne. Wieże miały 8,80 m wysokości. Na dachach były zainstalowane ruchome reflektory, których światło można było kierować w dowolną stronę.
- Wykonany został przez Zentralbauleitung kosztorys budowy komór gazowych z osłaniającą ją wiatą. Budowę komór zaplanowano od 1 lipca do 15 września 1942 r.

SS-Brigadeführer Globocnik, dowódca SS i policji w dystrykcie lubelskim, zawiadomił Urząd D WVHA o zamiarze utworzenia obozu dla 5000 kobiet w obozie jenieckim w Lublinie. Według opinii szefa Urzędu D Glücksa wymagało to jedynie potwierdzenia Reichsführera SS Himmlera.

- Obóz był wizytowany przez Reichsführera Himmlera, który osobiście przybył na inspekcję Lubelszczyzny.
-  Himmler przekazał wyższemu dowódcy SS i policji w GG Krügerowi tajne rozporządzenie, w którym wyznaczył datę 31 grudnia 1942 r. jako termin "oczyszczenia" całej Guberni z Żydów. "Po tym dniu żadne osoby pochodzenia żydowskiego nie mają prawa przebywać w GG. Będą one jedynie mieć prawo pobytu obozach zbiorczych w Warszawie, Krakowie, Częstochowie, Radomiu i Lublinie".

Przybył skierowany do służby w sztabie komendantury obozu SS-Rottenführer Karl Hildebrand.

- Z Zakładów Chemicznych w Dessau nadeszła do komendantury zawiadomienie o odebraniu przez przedstawiciela obozu Oberscharführera Perschona 20 skrzyń zawierających 360 puszek cyklonu B.
- Do obozu napływają transporty Żydów polskich, przeważnie z Lubelszczyzny, liczące po 1000-1500 osób. Żydzi ci szybko wymierają w wyniku ciężkich warunków bytowych na Majdanku.

SS-Standartenführer Koch został odwołany ze stanowiska komendanta obozu. W związku z nadużyciami finansowymi aresztowano go w grudniu 1943 r. Był sądzony przez sąd SS i skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano z początkiem 1945 r.

Obóz wizytował Kammler. Z notatki powizytacyjnej sporządzonej przez niego wynikało, że obóz składał się już z baraków na polach I-V, przeznaczonych dla 25 tys. więźniów oraz 64 baraków gospodarczych. W związku z tym, że dalsza rozbudowa obozu nie wchodziła w rachubę, planowane pola obozowe VI-VIII z barakami mieszkalnymi dla więźniów już zamówionymi postanowiono traktować jako obiekty gotowe. Z uwagi na to, że osadzeni więźniowie byli nie zdolni do pracy, dowódca SS i policji w Lublinie zobowiązał się dostarczyć po 15 sierpnia około 5000 polskich robotników przymusowych do prac budowlanych. Program terminowego wykończenia obozu został przedyskutowany i zatwierdzony na naradzie z SS Polizeiführerem dystryktu lubelskiego, Brigadeführerem Globocnikiem, szefem Urzędu B WVHA (zaopatrzenie, zakwaterowanie, sprzęt i uzbrojenie dla SS) SS-Brigadeführerem Lörnerem i Wirtschaftrem SS-Obersturmbannführerem Schellinem z Krakowa.

Na stanowisko komendanta obozu na Majdanku został mianowany SS-Obersturmbannführer Max Koegel, dotychczasowy komendant obozu w Ravensbrück.

Obóz był wizytowany przez Kurta Gersteina, szefa służby techniczno-dezynfekcyjnej Waffen SS. Według jego oświadczeń komory gazowe do trucia gazem uwięzionych na Majdanku były w trakcie budowy.

Nadeszła z WVHA Urzędu D IV KL - Verwaltung pismo zatwierdzające dla KGL Lublin zamówienie na 1474 puszki cyklon B i wymaganą na ten cel sumę 13.995,63 RM.

Firma Testa potwierdziła odbiór zamówienia na 1474 puszki cyklonu B w 1500 g opakowaniach, wyjaśniając jednocześnie, że z zamówienia tego dostarczono już do obozu 720 puszek. Ponadto w załączeniu przesłano nowe zapotrzebowanie na żelazo i stal potrzebną na opakowanie.

Przypędzono około 1000 osób z lubelskiego getta. Z przyprowadzonych na Majdanek Żydów około 500 kobiet i dzieci rozstrzelano w lesie krępieckim.

W księdze zmarłych odnotowano zgon 207 więźniów.

- SS-Hauptsturmführer Hermann Heinrich Wilhelm Hackmann zostaje odwołany ze stanowiska Schutzhaftlagerführera. Na jego miejsce powołano SS-Hauptscharführera Westla Wimmera.
- Prowadzone były roboty przy budowie komendantury i koszar dla załogi wartowniczej. Prace wykonywali więźniowie pod kierunkiem fachowców w sześciu komandach.
- Z warszawskiego getta przywieziono 256 funkcjonariuszy Żydowskiej Służby Porządkowej.

Na wydzielonym V polu zostaje zorganizowany obóz koncentracyjny dla kobiet (Frauenkonzentrationslager - FKL). Osadzone tu kobiety mieszkały w barakach pozbawionych prymitywnych urządzeń. Podlegały reżimowi obozowemu podobnie jak mężczyźni. Dozorczyniami były Niemki sprowadzone z obozu KL Ravensbrück. Pole kobiece jako FKL podlegało bezpośrednio komendantowi Majdanka, a więźniarki posiadały oddzielną numerację obozową.

Plany przyszłego obozu kobiecego w Lubinie FKL zostały przedłożone kierownikowi Urzędu D, SS-Brigadeführerowi Glücksowi. Lokalizację obozu przewidywano na terenie dawnego lotniska Plage-Laśkiewicz. Plan zakładał zbudowanie 22 baraków mieszkalnych, 2 baraków przeznaczonych na umywalnię i ubikację, łaźni, budynku administracyjnego, kuchni, 2 odwszalni, 4 magazynów na ziemniaki i jarzyny. Zaplanowano też ogrodzenie obozu i 2 małe wartownie. Przewidywano budowę drogi oraz sieci wodnokanalizacyjnej i elektrycznej.

Do zorganizowanego obozu kobiecego na Majdanku przybyły pierwsze dozorczynie (Oberaufseherin), wchodzące w skład służby pomocniczej SS. Były to: Hermina Braunsteiner, Elsa Ehrich, Elisabeth Ernst, Anna Meinel, Erna Pfannistiel, Charlotte Weber. Przed skierowaniem na Majdanek przeszły specjalne przeszkolenie w FKL Ravensbrück, co było warunkiem do objęcia funkcji dozorczyni w hitlerowskim obozie.

Zostały zatrudnione jako dozorczynie w FKL Charlotte Wöllert i Hildegard Lächert.

- Nadszedł telegram z Urzędu D WVHA w sprawie przeniesienia do KGL 10 dozorczyń. Główną dozorczynią (Oberaufseherin) obozu kobiecego na Majdanku została mianowana Elsa Ehrich.
- Rano zarządzono zbiórkę więźniów z II pola, następnie kazano wystąpić wszystkim chorym. Zgłosiło się około 200 więźniów. Wszystkich popędzono do krematorium, gdzie zostali zamordowani.

Jak wynika ze sprawozdań, w obozie wybudowano już 108 baraków mieszkalnych dla więźniów, 5 kuchni, 5 baraków umywalni, 10 bloków magazynów mienia więźniarskiego, 5 baraków warsztatów, 1 blok gospodarczy, 2 odwszalnie z łaźniami - częściowo na drewnianych palach, częściowo na masywnych fundamentach. Ponadto w rejonie komendantury wykonano 7, a na terenie koszar SS 19 baraków.

Kammler przesłał do Urzędu Budowlanego przy Wirtschafterze w Krakowie wniosek dotyczący budowy obozu kobiecego w Lublinie. Został on usytuowany na Majdanku na V polu, gdzie już 1 października osadzono pierwsze więźniarki.

- SS-Obersturmführera Maxa Koegla odwołano ze stanowiska komendanta. Funkcję tę objął SS-Sturmbannführer H. Florstedt przybyły z Buchenwaldu.
- Z Warszawy przywieziono około 2000 Żydów. W ciągu dwu miesięcy wszyscy zostali zamordowani.

W Lublinie nastąpiła ostateczna likwidacja getta. Około 3000 osób przetransportowano na Majdanek na V pole. Tam oddzielono mężczyzn i kobiety z dziećmi oraz starców i zaprowadzono do komory gazowej, gdzie zostali zgładzeni. Ciała spalono w lesie krępieckim Kobiety żydowskie zdolne do pracy przeniesiono do obozu Bekleidungswerke (BKW) - Zakłady Odzieżowe.

Zatrudniono w FKL dozorczynie Ruth Ertl

W selekcji wybrano 350 Polaków. Po trzech dniach wszyscy zostali zgładzeni w komorach gazowych.

Stan obozu wynosił od 12.000 do 15.000

W Zentralbauleitung sporządzono plan oświetlenia obozu, z którego wynikało, że wykonano już instalację w 53 %. Na słupach zewnętrznych ogrodzenia zamontowano lampy 500 watowe w odległości co 40 m, z osłonami blaszanymi, kierującymi snop światła na linię drutów. Przy drogach i ścieżkach zainstalowano lampy. Oświetlono rejon komendantury, koszary SS, skład materiałów budowlanych, oraz rejon ogrodów po zachodniej stronie pól. Otrzymały też oświetlenie elektryczne wszystkie zabudowania mieszkalne oraz gospodarczo-administracyjne.

Z oddziałów wartowniczych do oddziału III przeniesiono na Blockführerów: SS-Rottenführera Willi Templa, Willi Torunsky'ego, SS-Sturmanna Heinza Bocka, Adolfa Fandricha, Georga Gaida, Gerharda Gebauera, Bruno Schulza, SS-Schutzscharführera Karola Eberlego, Fritza Engischa, Theodora Probsta.

- W obozie więziono 3.200 Polaków
- Z obozu koncentracyjnego Buchenwald przywieziono więźniów narodowości niemieckiej, którzy mieli objąć funkcję kapo.

W obozie więziono 4.683 Żydów i 2.659 Żydówek

- Według raportu Richarda Korherra inspektora do spraw statystyki w sztabie Himmlera do obozu w 1942 r. przywieziono 23.409 więźniów żydowskich - mężczyzn, zwolniono 4.509, zmarło 14.217, natomiast kobiet żydowskich przywieziono 2.849, zwolniono 59, zmarło 131.
- W 1942 r. zapoczątkowana została pomoc dla więźniów Majdanka, przez nielegalnie działającą organizację charytatywną Centralną Opiekę Podziemia Armii Krajowej, znaną pod kryptonimem OPUS. W organizowaniu pomocy szczególne zaangażowanie wykazała Irena Antoszewska, która początkowo pełniła funkcję zastępcy, a następnie kierownika tej organizacji w Lublinie. Kontakty z obozem nawiązano za pośrednictwem Leona Rembarza - szefa łączności w Komendzie Okręgu AK. Z polecenia organizacji podjął on pracę w przedsiębiorstwie przeprowadzającym roboty kanalizacyjne w obozie. Współdziałając z innymi pracownikami z wolności docierał na wszystkie pola więźniarskie., dostarczając żywność, lekarstwa i pieniądze.